Są trzy rodzaje miłości. Miłość zrodzona z powabu, miłość użyczająca otuchy, poczucia swojskości oraz Miłość Boska. Rozumiecie o co tu chodzi?
Miłość zrodzona z powabu nie trwa długo. Jest zauroczeniem nowością opartym na wzajemnym pociągu. Ten powab rychło wietrzeje i nastaje nuda - jak to się dzieje z większością małżeństw, które zawarto z miłości. Taka miłość może przywiędność, sprowadzając lęk, niepewność, brak poczucia bezpieczeństwa oraz smutek.
Miłość, która wypływa z krzepiącej wzajemnej swojskości, wzrasta. Takiej miłości brakuje jednak dreszczu radości, zapału, ognia. Na przykład o wiele swobodniej czujesz się ze starym przyjacielem, którego tak dobrze znasz, niż z kimś świeżo poznanym.
Miłość Boska wchłonie obie te miłości. Miłość Boska jest wiecznie świeża, wiecznie nowa. A im bardziej przybliżasz się do niej, tym więcej w niej czaru oraz głębi. Miłość Boska da i otuchę, i zapał, i oddech swojskości. I nigdy nie zanudzi. Stawia na baczność.
Miłość ziemska może być jak ocean, każdy ocean ma jednak dno. Miłość Boska jest jak niebo, bez granic, bez końca. Oderwij się od dna oceanu, wzbij się i szybuj w bezmiarze nieba.
Co jeszcze o tej Miłości Boskiej? Odsyłam do naszych Bhakti Sutr.